در باره قلم
“سلاح” آتش می گشاید و خون را جاری می کند و بطور درون جوش، “فرهنگ خشونت و جنگ” را در درون آدمی نهادینه می کند تا “زندگی” را بگیرد. اما “قلم” چنین نیست. “قلم” به زندگی، جان می دهد. “قلم” جستجو گر است. “قلم” در عین تولد و جوانی، پیر است. “قلم” جوانمرد است و از پشت شلیک نمی کند تا جان و زندگی را بگیرد. “قلم” پیمان شکنی نمی کند تا خود را به مقصد و آرمان شهر خود نزدیک کند. آرمان شهر “قلم” چیست؟
در باره قلم
خرد ورزی، فرهیختگی، و روحیه مدارا و صلح جویی؛ از دیدگاه فرهنگ ایران زمین و رهروان استراتژی ضد خشونت ؛ اصولی مبنایی هستند. اگر نیک بنگریم خواهیم دید که فرهنگ ایران زمین، خرد و جان را؛ همسنگ و در امتداد یکدیگر می داند.
از همین رو است که حکیم ایران زمین ، فردوسی بزرگ، شاهکار بی همتای خود شاهنامه را بنام “خداوند جان و خرد” آغاز می کند. فردوسی “جان” به مفهوم “زندگی”، و “خرد” به مفهوم “آگاهی” را، جدا و پاره از یکدیگر نمی داند، بلکه خرد و آگاهی را ادامه ی هستی و زندگی می داند تا جاییکه خرد و آگاهی را ” چشم جان” می خواند. اما خرد ورزی، صلح جویی و کسب روحیه مدارا چگونه از تاریکخانه ی درون آدمی سر برون می کشد، می شکفد؛ و رخ نمایان می کند؟
چگونه می توان تاریکخانه ذهن و قلب آدمی را روشن کرد؟ آیا راهی جز قلم هست؟ برای مبارزه با خشونت، تروریسم و تاریکی چه باید کرد؟ یاران “قلم” فکر می کنند که برای مبارزه با خشونت و دمیدن روحیه مدارا و مسالمت جویی و تابش نور در تاریکی، راهی جز” قلم” نیست؟
